Η Πρωτομαγιά ποτέ δέν θά μπορουσε νά θεωρηθει σάν μία τυπολατρική τελετουργία. Κυρίως σήμερα, στή σκιά του πιό μαύρου αντεργατικου νομοθετήματος, εφάμιλλου καί χειρότερου του Ν. 330 του Λάσκαρη.

Ειδικά ως εργαζόμενοι στίς Αθηναϊκές συγκοινωνίες εχομε πρόσθετους λόγους γιά τήν κινητοποίησή μας. Χωρίς νά εχει αρθει ουτε ψηγμα από τίς μνημονιακές καταληστεύσεις πού εχουμε υποστει, προοιωνίζονται καί νέες σφοδρότερες. Οι αντισυνδικαλιστικές κατασταλτικές ρυθμίσεις δέν κατεβαίνουν γενικως καί στό ασχετο. Καταπατουνται ολες οι κατοχυρωμένες μέ Σ.Σ.Ε. κατακτήσεις μας. Μέ τό πρόσχημα της επιδημίας, παρεισέφρυσαν ηδη τά ΚΤΕΛ στίς αστικές συγκοινωνίες, ενω οι ιδιωτικοποιήσεις ειναι διακηρυγμένη επιδίωξη της κυβερνώσης συμμορίας.

Υποβολιμαιες ειτε ηττοπαθεις αντιλήψεις οτι "οι κινητοποιήσεις ειναι χαμένος κόπος" απαιτειται νά αποκρούονται σφοδρά, καί ειναι εκτός των αλλων καί ανιστόρητες. Τουναντίον, αν δέν ειχαν υπάρξει κινητοποιήσεις τό μόνο βέβαιο ειναι οτι οι απώλειές μας θά ησαν πολύ μεγαλύτερες, τί θά τούς εμπόδιζε?

Αν υπάρχει κάτι πού προσήκει νά προσάψουμε στόν συλλογικό ταξικό εαυτό μας ειναι οτι τίς τελευταιες δεκαετίες κινητοποιούμεθα μόνο αμυντικά πρός επιθέσεις οπως η παρουσα, χωρίς αντεπιθέσεις επανακτήσεως των απωλειων μας. Καί μάλιστα μία εποχή κατά τήν οποία η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων καί φτωχων ανοίγει μέ πρωτόγνωρα βάναυσους ρυθμούς, μέ εκατόμβες θυμάτων. Ιστορικό καθηκον της γενιας μας ειναι αυτή τήν ψαλίδα νά τήν κλείσουμε απότομα, βίαια καί τελεσίδικα.

Η μαζικότητα των διαδηλώσεων καί οι αυξανόμενες απεργιακές τρικλοποδιές στήν καπιταλιστική κρεατομηχανή ειναι απαραίτητες γιά τήν κλιμάκωση των ταξικων αγώνων ως τήν τελική ανατροπή.

Γιά νά καταλήξει καί ο Χατζιδάκης σάν τόν προκάτοχό του Λάσκαρη στόν σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας...