4/11/19

(ΦΙΛΟ-)ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Προοίμιο

Ἄν καί δέν κατέρχομαι πρώτη φορά σέ αὐτοδιοικητικές ἐκλογές, αὐτή εἶναι ἡ πρώτη μου κάθοδος μέ ῥητά ἀντικαπιταλιστικό σχῆμα. Οἱ προηγούμενες ὑποψηφιότητες ἦσαν μέ τό οἰκολογικό κίνημα, γιά λόγους πού εἶχα ἐκθέσει ἐδῶ. Γιά τά ζητήματα τοῦ εὑρύτερου ἐνδιαφέροντός μου, θεωρῶ τήν παρέμβαση σέ τοπικό ἐπίπεδο σημαντικότερη ἀπό ὅτι στήν κεντρική πολιτική σκηνή (πού ἐξ ἄλλου εἶναι πολύ πιό ξεκομμένη ἀπό τήν καθημερινή πραγματικότητα καί λειτουργεῖ πολύ πιό αὐταρχικά καί ἐρήμην τῆς βάσης). Ἐκ τῆς ἀφορμῆς αὐτῆς χρήσιμο εἶναι νά βάλουμε σέ τάξη καί νά διατυπώσουμε συστηματικά κάποια ζητήματα πού μπορεῖ νά τά ἔχουμε ὁμιχλωδῶς ἤ ὑποσυνεἰδητα στό μυαλό μας.

Ἀπό τήν ἐποχή τοῦ δημοσιεύματος ἐκείνου, μεσολάβησε μία δεκαετία, καί μάλιστα σχεδόν ἐξ ὁλοκλήρου μνημονιακή. Τό παραδοσιακό οἱκολογικό block εἶχε εὐκαιρίες νά ἐπηρεάσει τίς συγκοινωνιακές ἐξελίξεις μέσα ἀπό τή σύμπραξη μέ τόν ΣυΡιζΑ, τίς ὁποῖες ἀπώλεσε μεγαλοπρεπῶς καί δη ἀμαχητί. Παρομοίως πάτωσε καί σέ ὅλα τά μείζονα χωροταξικά καί περιβαλλοντικά ζητήματα (Ῥυθμιστικά Σχέδια, Μητροπολιτικά Πάρκα Ἑλληνικο0 καί Γουδῆ, προστασία ῥεμάτων κλπ). Αὐτό μεταξύ ἄλλων προκάλεσε καί μία εύπρόσδεκτη ἀφύπνιση ἐκ μέρους σχετικῶν ἐπιστημονικῶν κοινοτήτων. Μία γενικόλογη ἑρμηνεία τῶν εὑρύτερων ἀνεπαρκειῶν τῶν "ἐναλλακτικῶν κινημάτων" δώσαμε ἐδῶ.

Γιά νά ἐξηγηθοῦμε, αὐτοπροσδιοριζόμαστε ὡς (φιλο-)επαναστάτες διότι ὁ χαρακτηρισμός "ἐπαναστάτες" ἀφορᾶ αὐτούς πού πραγματοποιοῦν τήν ἐπανασταση καί ὄχι αὐτούς πού ἁπλᾶ τήν ἐπιδιώκουν, γιά νά μήν κομπάζουμε ὑπέρμετρα. Τώρα, ἡ ἐνασχόληση -ἐπίδοξων ἔστω- ἐπαναστατῶν μέ μία καθεστηκυῖα ἐκλογική διαδικασία, μπορεῖ καί νά φανεῖ σέ κάποιους ἀταίριαστη. Εἰδικά ὅμως ὅσον ἀφορᾶ τήν τοπική αὐτοδιοίκηση ὅλων τῶν βαθμίδων, εἶναι άποδεδειγμένο πώς μπορεῖ νά ἔχει αἰσθητό πρακτικό ἀντίκτυπο, πού μάλιστα παρουσιάζει προοπτικές νά ἐνισχυθεῖ μέσα ἀπό τήν καθιερωθεῖσα ἐπί τέλους ἁπλῆ ἀναλογική. Ἀκόμη καί ἡ ἐκπνέουσα, δυσανάλογα χαμηλή ἐκπροσώπηση τῶν μαρξιστικῶν δυνάμεων μέσα στούς ὀργανισμούς τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως, ἔχει ἐπιδείξει ἁπτά παραδείγματα ῥυμουλκήσεως καί ἄλλων προοδευτικῶν στοιχείων αὐτῶν τῶν ὀργανισμῶν πρός κοινωνικοπολιτικά ἀποδεκτότερες ἀποφάσεις καί πολιτικές σέ μία σειρά θεμάτων. Τοῦτο εἶναι κάτι καταφανῶς ἀκατόρθωτο στό ἐπίπεδο τῆς κεντρικῆς κοινοβουλευτικῆς διακυβερνήσεως.

Φυσικά ἡ ἀντικαπιταλιστική ἐκπροσώπηση δέν μπορεῖ νά ἐπιτελέσει καθόλου "θαύματα", οὔτε καί νά δημιουργήσει "νησίδες σοσιαλισμοῦ" μέσα στόν καπιταλιστικό βόρβορο. Oὔτε κἄν ὁ πλήρης ἔλεγχος Ο.Τ.Α. ἀπό ταξικές δυνάμεις, ὅταν αὐτός προέρχεται ἀπό συμβατική ἀστικοδημοκρατική ἐκλογική διαδικασία καί ὄχι ἀπό ἐπαναστατική ἀνατροπή. Καί ἐδῶ ἡ κατάσταση μαστίζεται καί περιορίζεται ἀσφυκτικά ἀπό τἠ διαβόητη "συνέχεια τοῦ κράτους" (πού φέρει μέσα της καί τή συνέχεια τοῦ βαθέως δεξιοῦ παρακράτους). Ἕνα μνημειῶδες ἀποδεικτικό ντοκουμέντο γι'αὐτό εἶναι ἡ ἐμβληματική Συνέντευξη του ΔΗΜΑΡΧΟY ΠΑΤΡΑΣ Κώστα Πελετίδη στην «Ελληνοφρένεια». Καταδεικνύεται ὅτι τό πολύ πού μπορεῖ νά ἐπιτύχει μία τέτοια δημοτική ἀρχή -καί αύτό μέ Τιτάνειους κόπους- εἶναι μία ἤπια Κεϋνσιανῆς ὑφῆς διαχείριση, πού μπορεῖ νά παράσχει αἰσθητές -καί εὺπρόσδεκτες-άνακουφίσεις στά πιό έξαθλιωμένα στρώματα πληθυσμοῦ, ἀλλά καμμία δομική ἀνατροπή. Οἱ δομές λήψεως ἀποφάσεων παραμένουν άναλλοίωτες, χωρίς κανένα συμμετοχικό στοιχεῖο ἐργατικοῦ ἐλέγχου τῶν δημοτικῶν ὑπηρεσιῶν. Σέ ὅτι ἀφορᾶ τό άντικείμενο στενότερου ένδιαφέροντός μας, οϊ συγκοινωνίες στήν "Κόκκινη Πάτρα" έξακολουθοῦν μαστιζόμενες άπό τά άπαράλλακτα-άπαράδεκτα σχήματα τοῦ ΚΤΕΛ -ἑνός ἐκ τῶν ἀποκρουστικότερων τῆς χώρας- καί τῆς ΤραινΟΣΕ. Κανένα δημοτικό breakthrough στό συγκοινωνιακό γίγνεσθαι. Καμμία δυνατότης ῥηξικέλευθων παρεμβάσεων στήν τοπική οἰκονομία. Αὐτό εἶναι τό μάξιμουμ πού μπορεῖ νά ἐπιτύχει ἕνας δήμαρχος προελεύσεως ΚΚΕ, ΑντΑρΣυΑ ἤ κάτι παρόμοιο. Κατ' ἀναλογία, περίπου τά ὅρια πού ἔχει στό ἐπίπεδο τῆς κεντρικῆς κυβερνήσεως μία εἰλικρινῶν προθέσεων ρεφορμιστική, μετριοπαθής Κεϋνσιανή σοσιαλδημοκρατία σέ στύλ Τσάβες. Γιά ὁτιδήποτε πέραν τούτων ἀπαιτεῖται μαζική ἀντικαπιταλιστική ἐπαναστατικότητα ἀπό τά κάτω.

Τί ἄλλο πέραν αὐτῶν τῶν παρεμβάσεων στήν καθημερινότητα μπορεῖ νά δώσει μία ἀντικαπιταλιστική ἐκπρόσώπηση στήν τοπική αὐτοδιοίκηση?
  • Νά ἀποτελεῖ τά μάτια, τά αὐτιά καί τή φωνή τῶν κινημάτων καί τῶν καταπιεζόμενων τάξεων σέ καίρια θεσμικά ὄργανα τοῦ ἀστικοῦ καθεστῶτος. Δέν θεωροῦμε τελέσφορη τήν αὐτοπεριθωριοποίηση καί τελικά τήν πλήρη ἀποκοπή μέσα ἀπό τήν ἠθελημένη ἀποχή.
  • Νά λειτουργεῖ ὡς μετερίζι γιά τό interface μεταξύ καταπιεζόμενων πληθυσμιακῶν στρωμάτων καί ταξικοῦ συνδικαλισμοῦ ἐντός καί ἐκτός τῶν Ο.Τ.Α. Αὐτό ἥδη ἀποδίδει ὁρατούς καρπούς στή ῥιζοσπαστικοποίηση κομματιῶν τοῦ ἐργατικοῦ κινήματος στή ζώνη ἐπιρροῆς ἀντικαπιταλιστικῶν δημοτικῶν παρατάξεων.
  • Ἡ ἐξάσκηση πιέσεων ἐξ ἀριστερῶν ἔχει ἐπανειλημμένα κατορθώσει νά κάμψει συντηρητικές-δεξιές ἀντιστάσεις ἐντός τῶν θεσμικῶν ὀργάνων καί νά ἀποτρέψει ἤ ἔστω νά ἀμβλύνει βάναυσες ἐπιθέσεις τῆς πλουτοκρατίας ἐνάντια σέ κοινωνικές ὁμάδες καί ἀγαθά μέσα ἀπό αὐτοδιοικητικοῦς θεσμοῦς.
  • Ἡ ἀντικαπιταλιστική ἐκπροσώπηση σέ ἕνα λίαν ἀποδοτικό συνδυασμό μέ τά κινήματα στό δρόμο κατορθώνει νά κρατᾶ τά ναζιστικά φίδια σέ μεγάλο βαθμό μέσα στίς φωλιές τους καί νά προασπίζει τήν πολυπολιτισμικότητα κόντρα σέ ρατσιστές καί ξενόφοβους.
  • Συνεισφέρει σέ συνεργασία μέ τή μαχόμενη ἐργατική τάξη στήν ἀποτροπή ἄμεσων καί ἔμμεσων ἰδιωτικοποιήσεων. Ἀποκρούει τή ψευδοφιλανθρωπία "χορηγῶν" ὑφαρπαγέντος πλούτου καί προτάσσει τήν ἔμπρακτη ἀλληλεγγύη ἀπό τά κάτω, ὑλοποιεῖ στήν πράξη τήν ἀλληλεγγύη πρός πρόσφυγες, ἀπεργούς, ξεσπιτωμένους καί ἄλλες χρήζουσες στηρίξεως κατηγορίες.
    • Ἐν κατακλεῖδι, οἱ ἀντικαπιταλιστικοί αὑτοδιοικητικοί σχηματισμοί στήν πράξη καταφέρνουν πράγματα πολύ πάνω ἀπό τό μπόι τους.

    Ὑπομνήσεις πάνω στο οἰκομαρξιστικό-οἰκοσοσιαλιστικό concept

    Ἥδη στό ἐναρκτήριο δημοσίευμα τοῦ παρόντος blog εἴχαμε δώσει μία πρώτη, ἐνδεικτική προσέγγιση, πού τόσα χρόνια μετά ἐξακολουθεῖ καί ἰσχύει στό ἀκέραιο μέ ὅλα τά μεσολαβήσαντα ``μνημόνια΄΄.

    Πρό ἑνός ἀκριβῶς ἔτους, συγκεκριμενοποιήσαμε περαιτέρω τό οἰκομαρξιστικό concept σέ Εισήγηση στό 4ήμερο "Μαρξισμός 2018" ἐξ ἀφορμῆς καί τῆς περιβαλλοντικής κρίσης στήν Αττική. Ἀvτιγράφομε ἑδῶ τά κυριότερα σημεῖα:

  • Ἀντικειμενικά, ο εχθρός ειναι κοινός καί γιά τόν εργάτη, καί γιά τό περιβαλλον, φυσικό τε καί ἀνθρωπογενές. Οἱ ἀπαιτήσεις τῶν οἰκονομικῶν δεικτῶν προϋποθέτουν ὑπερ-ἐντατικοποίηση τοῦ ξεζουμίσματος καί τῶν ἀνθρώπων καί τῶν φυσικῶν πόρων, τή στιγμή πού ἀντί γιά τή στρεβλή "ἀνάπτυξη" ὅπως τήν ἐννοοῦν, τό περιβαλλον χρειάζεται ἐπειγόντως ΑΠΟΑΝΑΠΤΥΞΗ (θυμίζουμε τό ξεδιάντροπο τσιτάτο τοῦ κατάπτυστου Σαμαρᾶ "ἀνάπτυξη-ἀνάπτυξη-ἀνάπτυξη").
  • Ο εν λόγῳ εχθρός, ἤτοι ἡ πλουτοκρατία σέ ὅλες της τίς ἐκφάνσεις, κατ'ἐπέκταση τοῦ "διαίρει & βασίλευε" πού ἐνσπείρει μεταξύ ἐργατῶν, προσπαθεῖ προβοκατορικά νά στρέψει τούς ἐργάτες ἐναντίον τῆς ὑπερασπίσεως τοῦ περιβάλλοντος διότι ἡ τελευταία δῆθεν βλάπτει τήν οἰκονομική ἀνάπτυξη καί τήν ἀπασχόληση.
  • Ἔτσι, σέ σύζευξη μέ τήν ἐργατο-διεθνιστική ἀνταπάντηση στή διχαστική προπαγάνδα τῶν ἀφεντικῶν, προτάσσομε τή συστράτευση-ἑνοποίηση τῶν περιβαλλοντικῶν κινημάτων μέ τά ἀντικαπιταλιστικά μέ ἀναγνώριση τοῦ κυρίαρχου ἀνατρεπτικοῦ ρόλου τοῦ προλεταριάτου στίς προκύπτουσες ἐπαναστατικές διαδικασίες
  • Ἡ προάσπιση τοῦ περιβάλλοντος καί μιᾶς ὑγιοῦς χωροταξίας ἀναδεικνύεται γιά τούς οἰκοσοσιαλιστές σέ πρόταγμα ἰσάξιο μέ τίς βασικές εργατικές διεκδικήσεις
  • Οἱ μαρξιστικοί-λενινιστικοί τρόποι & φιλοσοφία πάλης θά διέπουν πλέον καί τόν περιβαλλοντικό ἀκτιβισμό
  • Σέ ἐφαρμογή τοῦ παραπάνω, θά ἀναπτύσσεται μαχητική ἑνιαιομετωπική δράση χωρίς σεκταρισμούς πάνω σέ οἱκολογικά - χωροταξικά θέματα μέ ὅσους ἐκφράζουν σχετική βούληση καί συμφωνία.
  • Ἡ περιβαλλοντική προστασία καί βιωσιμότητα, ὁ συντονισμός γιά βέλτιστη διαχείριση φυσικῶν πόρων, εἶναι ἐπιτεύξιμα μόνο μέ τόν κεντρικό σχεδιασμό τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας, τή δημόσια ἰδιοκτησία τῶν μέσων παραγωγῆς καί τή λειτουργία τους ὑπό ἀμεσοδημοκρατικό κοινωνικό ἔλεγχο. Μόνο ἔτσι κατορθώνεται ἀνώδυνα γιά τήν καθημερινότητά μας μία ἄκρως ἀναγκαία, λελογισμένη ΑΠΟΑΝΑΠΤΥΞΗ.

    Ἐξειδικεύοντας ὅλα τά παραπάνω στήν καμπάνια τῶν τοπικῶν ἐκλογῶν γιά τήν Ἀθηνα & τά περίχωρά της, ἐρχόμαστε νά γίνουμε πιό συγκεκριμένοι:

  • Τό ὅλο "ἀναπτυξιακό" concept τοῦ Λεκανοπεδίου παραμένει καθ'ὁλόκληρη τή μετεμφυλιακή περίοδο σάπιο, παρασιτικό καί ὑδροκέφαλο στήν ὑπόστασή του. Δέν ὑπάρχει ἀντιστοίχιση τῆς ἐπιβληθείσης βεβιασμένης ἀστυφιλίας μέ μία παραγωγική ἐνδοχώρα πού νά δικαιολογεῖ καί πολλῶ μᾶλλον νά ὑποστηρίζει ἕνα πολεοδομικό συγκρότημα τόσων ἑκατομμυρίων κατοίκων
  • Ὑπῆρξε ὑπερσυγκέντρωση ὑπερδιαστασιολογημένων καί ἀκόμη πιό δυσανάλογα ὑπερκοστολογημένων ὑποδομῶν, ἐν πολλοῖς εἰς βάρος μίας ἰσόρροπης ἀναπτύξεως (τήν ἐποχή πού ἦταν ἐπιθυμητή μία ἀναπτυξη) ὁμοιόμορφα στή ἐπικράτεια.

    Είδικότερα γιά τά συγκοινωνιακά

    Ὁ συγκοινωνιακός τομέας τυγχάνει ὁ μοναδικός πού ἑπωφελήθηκε μέ θετικό (ὅσο γινόταν ὑπό τίς παροῦσες συνθῆκες) πρόσημο ἀπό τήν κατά τά ἄλλα κατάπτυστη καί ζημιογόνο Ὀλυμπιάδα. Οὐχ'ἧττον, μεταολυμπιακά εἴχαμε καί πολλές ἀνεπιθύμητες στρεβλώσεις πάνω στίς συγκοινωνιακές ἐξελίξεις, π.χ:
  • Ἐπαναφορά στό προσκήνιο καί ἔναρξη ὑλοποίησης ὑπέρμετρα φαραωνικῶν ἔργων. Χαρακτηριστική ἡ ἕλευση δεύτερης γραμμῆς βαρέως Μετρό στόν Πειραιᾶ καί ἡ Γραμμή βαρέως Μετρό Νο.4. Ὅλα αὐτά δεσμεύουν κονδύλια πού θά ἔπρεπε νά διοχετευθοῦν σέ "Ἔξυπνα", πολύ φθηνότερα συγκοινωνιακά ἕργα πού δικαιολογοῦν τό κόστος τους, καί φυσικά σέ ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα, πού χειμάζεται συγκοινωνιακά.
  • Διαρκές "φλερτάρισμα" καί ἐκτροπές μέ πρακτικές ἰδιωτικοποιήσεως ποικίλων συγκοινωνιακῶν πόρων, ἄμεσες ἀπειλές προσελκύσεως ἰδιωτικῆς ἁρπακτικότητος σέ συγκοινωνιακές δραστηριότητες, ὑπέρ-κατάχρηση τοῦ outsourcing σέ μόνιμες καί ἄνευ διακυμάνσεων συγκοινωνιοτεχνικές ἐργασίες.

    Κοντά σέ αὐτά ἐπιδεινώθηκε στή μνημονιακή περίοδο καί μία ἐσκεμμένη κακοδιοίκηση πού διαπράττει πεμπτοφαλαγγίτικο ἐσωτερικό sabotage στίς συγκοινωνιες μέ σκοπό νά προβοκάρει περαιτέρω ἐκτενεῖς ἰδιωτικοποιήσεις κάθε εἴδους κύριων καί ὑποστηρικτικῶν δραστηριοτήτων στίς συγκοινωνίες. Παρεμπιπτόντως, γιά τίς καταστροφικές συνέπειες τῶν ἰδιωτικοποιήσεων ἔχομε τοποθετηθεῖ ἐδῶ
    • Οἱ πακτωλοί δαπανηρῶν ἐργολαβιῶν δέν εἶναι λύση!
    Ἱδίως μέσα στή μνημονιακή παρακμή, μία μεγάπολη τύπου Ν. Ὑόρκης ἤ κάτι παρόμοιο, δέν εἶναι βιώσιμη στά Νότια Βαλκάνια! Ἐπίσης δέν θά εἶναι βιώσιμη στά πλάισια τῆς μελλοντικῆς, γεωγραφικά ἰσόρροπης οἰκοσοσιαλιστικῆς ἐπαναδιατάξεως. Ἠπιότερα καί φτηνά συγκοινωνιακά μέσα ἀποτελοῦν μονόδρομο.

    Διπλ.-Μηχ. Νικόλαος Σμπαρούνης
    Τό κείμενο ἐκφράζει ἀποκλειστικά προσωπικές ἀπόψεις τοῦ συντάκτη χωρίς κάποια ἐμπλοκή ἤ δέσμευση τοῦ ἐκλογικοῦ συνδυασμοῦ ἤ ἄλλης ὀργανώσεως ὁπου ἀνήκει.

    Αναρτήθηκε από Sbaros στις 00:49

    APXEION Blogs