3/2/20

Ἡ διείσδυση της επαναστατικότητας στόν κλάδο των συγκοινωνιων μέ αφετηρία τόν επαγγελματικό χωρο του Μετρό

Μέ τήν εμπειρία πλέον μίας ακέραιης δεκαετίας αδιάκοπου καί επιδεινούμενου μνημονιακου σφυροκοπήματος πού υφιστάμεθα, ἀποκρυσταλλώνονται κάποια πράγματα. Ἡ ποσοτική καί ποιοτική ωρίμανση της ταξικης αγωνιστικότητας στήν Ευρώπη, ενω δέν ειναι μηδενική, δείχνει ακόμη εξαιρετικά ανεπαρκής σέ σχέση μέ τήν επιτακτικότητα των αντικειμενικων συνθηκων γιά τήν εκπλήρωση του ιστορικου καθήκοντος των εργατικων τάξεων. Τελείως απογοητευτική δέν ειναι, οπως καταδεικνύει η επικράτηση του BREXIT καί του GREXIT στά αντίστοιχα δημοψηφίσματα, τά "κινήματα πλατειων" κ.λπ, αλλά υπάρχει μεγάλη ανεπάρκεια μομέντουμ κλιμακωσης καί πολλά "ξεφουσκώματα".

Απαραίτητο συστατικό αποδεικνύεται η εμφαση στό ευρύτερο πολιτικο οραμα: Ειδικότερα, η αντικατάσταση του παντοιοτρόπως καί διεθνως χρεοκοπημένου κοινοβουλευτισμου -μέ τά ουτως η αλλως στρεβλωτικά εκλογικά συστήματα- από τήν αμεση ασκηση της εκτελεστικης εξουσίας από τά οργανα βάσης. Ακόμη, η αντικατάσταση του κτηνώδους συστήματος διοικήσεως της παραγωγης από τά αμεσοδημοκρατικά επιχειρησιακά συμβούλια. Δηλαδή, τό περίπου 40ωρο πού δαπανα κάθε εργάτης στήν παραγωγή θά μειωθει δραστικά μέ απορρόφηση ολων των ανέργων καί πολλές ανθρωποωρες του θά διοχετευθουν σέ αυτές τίς 2 διοικητικές δραστηριότητες πού προαναφέραμε. Η απαλλοτρίωση του τερατώδους ποσοστου υλικου πλούτου καί τεχνολογίας πού λυμαίνεται μία απειροελάχιστη ολιγαρχία καθιστα τό σχέδιο αυτό πραγματοποιήσιμο. Χωρίς αυτό τό ολιστικό οραμα στό στόχαστρο του στρατηγικου του σχεδιασμου, επόμενο ειναι ο εργάτης νά απογοητεύεται από τά αποδεδειγμένα εδω καί ενα αιωνα αδιέξοδα του ψευδοπροοδευτικου, προσκυνημένου ρεφορμισμου καί νά παραιτειται μοιρολατρικά καί προκαταβολικά.

Στήν περίπτωση του ανθρώπινου δυναμικου του Μετρό Αθηνων εντοπίζονται σημαντικά "βαρίδια", οπως:
  • ανεπαρκής απομάκρυνση από τό συντεχνιασμό καί κάποιο βαθμό λαϊκίστικου οππορτουνισμου. Αν καί τό Σ.Ε.Λ.Μ.Α. (Σωματειο Εργαζομένων Λειτουργίας Μετρό Αθηνων) δέν ειναι καί τό χειρότερο από πλευρας ταξικότητας, υπολείπεται παρασάγγας από τά επιθυμητά χαρακτηριστικά ενός κλαδικου ταξικου συνδικάτου.
  • μία σχεδόν μαζοχιστική προσκόλληση στό μικροαστισμό, παρά τά αλλεπάλληλα χαστούκια καί τήν εξαθλιωτική προλεταριοποίηση της πάλαι ποτέ μεσαίας υπαλληλικης τάξεως
  • ανεπαρκής αποστασιοποίηση από ρουσφετολογικά βολέματα, πραγμα πού δένει τά χέρια των υγιων συνδικαλιστων καί λύνει τά χέρια ανάξιων συνδικαλιστων αφ'ἑνος μεν νά κρατουν δέσμιους καί μακριά από κινητοποιήσεις κάποιους εργαζομένους, αφ'ἑτέρου δε νά δυσφημουν στό σύνολό του τό συνδικαλισμό ως κοιτίδα εξαχρειώσεως καί διαφθορας
  • πέρα από αυτές τίς τάσεις, ο αριθμός των συμπαθούντων καί φιλικά διακείμενων δέν ειναι διόλου ευκαταφρόνητος. Ειναι ομως ευκαταφρόνητη -βασικά σχεδόν ανύπαρκτη- η εμπρακτη συνεισφορά τους σέ οποιαδήποτε δράση απαιτει προσωπικό χρόνο καί προσπάθεια. Πολλοί ἐργαζόμενοι αναλίσκονται σέ δεύτερη εργασία, ιδιαίτερα μετά τήν οἰκονομική κατάρρευση του 2010, ουσιαστικά υποτασσόμενοι στήν ἐπιβολή εντατικοποίησης από τήν πίσω πόρτα, κατά τά αλλα υπερηφανευόμενοι οτι αποτάσσονται των υπερωριων στήν κύρια απασχόλησή τους!

    Ἡ αλαζονική επάνοδος της Ν.Δ. σέ αυτοδυναμία, βοηθουντος του καλπονοθευτικου εκλογικου συστήματος, ανακαινίζει καί χειροτερεὐει τό συνεχιζόμενο αντεργατικό καί αντιλαϊκό μνημόνιο. Ξεκίνησε μέ μία αντεργατική ομοβροντία "σόκ καί δέους" σέ νομοθετικό επίπεδο. Στό δε Μετρό προβοκάρισε μία υπονομευτική γιά τή λειτουργία της επιχειρήσεως επίθεση βλαπτικων μεταβολων μέ χαρακτηρα καθαρά "τσαμπουκα" καί "καψονιου", επαναφέροντας τήν κατάπτυστη πρακτική του προηγούμενου πρωτοπαλλήκαρου της καί νυν "ὑφυπουργοῦ" Ν.Π. Η εκ νέου αφαίμαξη των αποψιλούμενων διοικητικων υπηρεσιων θά μπορουσε νά στοχεύει καί στήν ιδιωτικοποίησή τους μέσω outsourcing, οπως εχει γίνει αντίστοιχα στή Βρεταννία, πού παρά τήν πτώση της ποιότητας εξυπηρετήσεως φαντάζει ελκυστική στά αφεντικά διότι δυσχεραίνει τό συνδικαλίζεσθαι εξασφαλίζοντας παράλληλα υπερκέρδη σέ αεριτζηδες ατζέντηδες ενοικιαζόμενου προσωπικου.
    Μέ αγαρμπο τρόπο, κατά παράβαση του υποτιθέμενου ρόλου του υπουργείου, ο χοντρό-βλακας Καραμανλης ξεστομίζοντας αρλουμπες παρεμβαίνει σέ λειτουργικά ζητήματα καθημερινότητας μιας συγκοινωνιακης επιχειρήσεως. Παράλληλα, γκαιμπελίσκοι της "δημοσιογραφίας" προσπαθουν νά διχάσουν κατηγορίες εργαζομένων αντιπαραθέτοντας μέ πρωτόγνωρη χυδαιότητα κάποιους εναντίον αλλων. Κατά θλιβερό τρόπο παρασύρονται σέ επικοινωνιακές παγίδες καί συνάδελφοι. Ακόμη καί ψηφοφόροι του Τσίπρα αυτό τον καιρό μας μέμφονται γιά "υπερβολικά απεργιακά αντανακλαστικά" πού δηθεν "εστρεψαν τήν κοινή γνώμη εναντίον μας". Βεβαίως από πλευρας αντισυστημικων πολιτων η λάσπη δέν πιάνει τόπο, παρ'ολα ταυτα δεν πρέπει νά παραμένει αναπάντητη.

    Διακριτοί αντικαπιταλιστικοί πόλοι ειναι πραγματοποιήσιμοι καί επιβεβλημένοι στόν εργασιακό μας κλαδο. Θά μπορουσαν νά συμπεριλαμβάνουν εναν η περισσότερους εκλογικούς συνδυασμούς στά συνδικατα καί αυτονόητα ενιαιομετωπική δράση σέ ολα τά σημεια μιας κοινης συμφωνίας.
    Ἡ δράση των εργατων BEBAIA επιδιώκεται νά μήν περιορίζεται στά σωματεια αλλά νά επεκτείνεται καί στούς ταξικούς πολιτικούς σχηματισμούς (αλλιως τί σόι ταξικοί θά ηταν?), οπότε οι τελευταιοι δεν νοειται νά απουσιάζουν από τούς εργασιακούς χώρους
    O τυχόν κατακερματισμός μας ανά συγκοινωνιακό μέσο ειναι καί αδύνατος λόγω αριθμητικης ανεπάρκειας, αλλά και πολιτικά ανεπιθύμητος. Δέν μπορουμε νά μπουμε ουτε στήν καθεστωτική λογική του κατακερματισμου της συγκοινωνίας μεταξύ διαφόρων εταιρειων χάριν συγκεκριμένων σκοπιμοτητων, ουτε στήν υπονομευτική λογική κάποιων παραγοντίσκων του συμβατικου συνδικαλισμου πού "κλωνοποίησε" 5-10 μικροσυνδικατα ανά φορέα, ανταγωνιζόμενα μεταξύ τους γιά τήν προσέλκυση διαφόρων ειδικοτήτων, γιά ρουσφετολογική πλειοδοσία καί τέτοια. Ειμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι νά λειτουργήσομε κατά συγχώνευση, μέ κοινά κλιμάκια παρεμβάσεως γιά τούς περισσότερους επί μέρους χώρους. Αυτά τά κλιμάκια καλό ειναι νά ειναι μικτά γιά νά περνάει τό μήνυμα στούς χώρους πού παρεμβαίνουμε οτι στό concept μας δέν χωρανε καθόλου συντεχνιακά "στεγανά" ανά ειδικότητα.
    Οἱ θεματικές ἐφημερίδες ανά ομοιοεπαγγελματικό χωρο, οπως η "ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ" πού τυπώθηκε πρό ετων πιλοτικά καί αποσπασματικά, ειναι μία πολύ καλή ἀφετηρία συσπειρώσεως καί συστηματοποιήσεως τῶν εργατικων δράσεων.
    Ενα οχι ασήμαντο πεδίο δράσεως πού προκύπτει από τά προλεχθέντα ειναι η μάχη των ιδεων, πέρα από τό στενότερο αντικείμενο της ὅποιας "ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ". Στά πλαίσιά της ισως χρειάζεται μεταξύ αλλων σέ επίπεδο ευρύτερης δημοσιότητας:
    1. νά παράγεται κάποιο αντίδοτο πρός τά ρυπαρογραφήματα των γκαιμπελίσκων πού αναφέραμε παραπάνω,
    2. νά υπάρχει μία πλημμυρίδα εκδόσεως ψηφισμάτων μας επί ποικίλων εσωτερικων καί διεθνων ζητημάτων καί αντίστοιχης κινητοποιήσεως συνδικαλιστικων θεσμων γι'αυτά.

    Μπορουμε νά εμπνεύσουμε ενα ειδος "ταξικης φιλοτιμίας" γιά τήν αφύπνιση καί δραστηριοποίηση μιας κρίσιμης μάζας εργαζομένων? Τό στοίχημα παραμένει ανοικτό ἀλλά καί ἐφικτό, καί πρέπει νά κερδηθεῖ.

  • APXEION Blogs